Joke Sprij is gast van het Vicki Brownhuis. Tijdens de jaarlijkse KoffieBreak deelde zij op een betrokken manier haar ervaring met ons centrum. Haar verhaal is een prachtig voorbeeld van wat het Vicki Brownhuis tijdens én na de ziekteperiode kan betekenen. In dit artikel lees je een samenvatting.
Joke zette anderhalf jaar geleden haar eerste stap in ons centrum. “Een maand na de corona-uitbraak in 2020 vond ik een plekje op mijn borst”, begint Joke. “Dat bleken agressieve cellen door bestralingsschade na borstkanker die ik een paar jaar eerder had gehad. Er werd ook een plek op een nier gevonden. Ik woonde nog maar net in Den Bosch en had hier nog geen groot netwerk. Ik hoorde het ene slechte nieuws na het andere, terwijl de wereld in shock was door corona. Getroost worden door een lieve knuffel was er niet bij. Ik ging door corona ook bijna overal alleen naar toe. Een vriendin belde me en zei: ‘Ik kan helaas niks voor je doen, maar ik heb op internet een ontmoetingsplek gevonden voor mensen met kanker’. Dat bleek het Vicki Brownhuis te zijn.”
Warm bad
Joke vervolgt: Toen ben ik zonder afspraak binnengelopen. Toos, een lieve gastvrouw, deed de intake. Zij vertelde me dat er veel meer mogelijk was dan alleen maar gesprekken. Ik kon ook behandelingen krijgen, zoals verschillende soorten massages. Ik sliep slecht, was paniekerig in die tijd en de massages hielpen mij enorm om op de been te blijven. Ik kon ook gewoon even binnenlopen als ik een kopje koffie wilde drinken. Het voelde echt als een warm bad waarin ik was terechtgekomen. Ik ging kort na mijn tweede operatie naar de lotgenotengroep ‘de Golden Girls’, we zijn namelijk allemaal wat ouder. Daar wordt veel gepraat, gelachen en soms gehuild. Het is vooral een feest van herkenning. We praten over van alles en nog wat. Over werk, bedrijfsartsen, hoe moe en vergeetachtig we kunnen zijn, maar ook over de waan van de dag.”
Tijdens én na de ziekteperiode
Het Vicki Brownhuis is er niet alleen voor je als je ziek bent, volgens Joke. “Lotgenotencontact is heel belangrijk, ook als je klaar bent met behandelen. Je omgeving is vaak opgelucht: het is klaar, we kunnen weer vooruit. Maar pas als je klaar bent met behandelen, met overleven, dan pas realiseer je je pas echt wat je hebt meegemaakt. En juist daarmee kun je niet altijd bij je omgeving terecht. Ik was zelf vaak heel moe, had nog pijnklachten en dat herinnert je dan weer aan wat er is gebeurd. Iedere keer als ik bij het Vicki Brownhuis binnenstap, voel ik me welkom. Ik voel me gehoord en gezien, ik mag kwetsbaar zijn en verwerken wat ik heb meegemaakt op een plek waar ik me ook erkend voel.”
Meer dan de som der delen
“Voor mij geldt voor het Vicki Brownhuis: 1+1 is 3. Er is ruimte voor gesprekken, voor (massage)behandelingen, voor creatieve activiteiten. Maar het is zoveel meer. Het is dat speciale extra: respect, erkenning, betrokkenheid en contact met superlieve gastvrouwen. Ik gun iedereen die wordt geraakt door kanker het warme bad dat ik nog steeds voel.”
