Zonder onze gastvrouwen en gastheren is er geen inloophuis. Zij geven onze gasten een warm welkom en zorgen ervoor dat iedereen zich thuis voelt. Dit fijne team is op zoek naar versterking. Maar wat doe je zoal als gastvrouw/-heer? We vroegen het aan Marga Kuipers. Zij geeft ons een inkijkje en neemt je mee in haar ervaringen.
Hoe ben jij bij het Vicki Brownhuis terechtgekomen?
“In 2006 werd bij mij borstkanker geconstateerd. Zo kwam ik terecht bij de Lotgenotengroep. Dat is echt mijn kindje. Toen het erop leek dat de groep ging stoppen, ben ik een aanjager geweest om door te gaan. Want als lotgenoten heb je aan een half woord genoeg om de ander te begrijpen. En dat is zó belangrijk. Want je wilt niet altijd alles thuis delen.”
En hoe kwam het gastvrouwschap op je pad?
“Ik werd gevraagd, omdat het heel druk was en het team uitbreiding nodig had. En zo ben ik er eigenlijk ingerold.
Hoe ziet een ‘dienst’ er voor jou als gastvrouw uit?
“We zijn altijd met z’n tweeën. We openen het huis en zorgen ervoor dat alles netjes is om de gasten te ontvangen. We zorgen ervoor dat de koffie en thee klaar staat en dat alles in gereedheid is voor de activiteiten die dag. Gedurende de dag heten we de gasten welkom en zijn we er om met wie ook maar binnenloopt een 1 op 1 gesprek te doen en een luisterend oor te bieden. Tussendoor ondersteunen we waar nodig: we houden het huis bij, beantwoorden telefoontjes, werken de mail bij. En zelf heb ik twee vaste gasten met wie ik 1 op 1 gesprekken voer. Vanwege de aangescherpte coronamaatregelen hebben we het (beeld)bellen weer opgepakt. Dat werkt heel goed. Het kan op afspraak, maar we bellen ook regelmatig uit eigen beweging onze gasten. Dat wordt enorm gewaardeerd. ‘Je belt toch nog wel een keer?’, vragen gasten dan aan het einde van het telefoontje.”
Wat zou je tegen iemand zeggen die overweegt om gastvrouw of gastheer te worden?
“Het is gewoon heel mooi om te doen én je wordt onderdeel van een ontzettend fijn team. Hoe lang je of hoe kort je er ook bij zit, het voelt alsof we allemaal één zijn. We vallen voor elkaar in en iedereen staat voor elkaar klaar. De sfeer is gewoon heel gemoedelijk. Ik zeg wel altijd, het is belangrijk dat je van jezelf weet dat je de pet van gastvrouw of gastheer ook weer af kunt zetten als je naar huis gaat. Want je komt in aanraking met soms heftige verhalen en emoties. Dat moet je ook weer los kunnen laten.”
Wat is jouw persoonlijke motivatie om gastvrouw te zijn?
“Ik heb het geluk dat ik goed over mijn ziekte kan praten. Maar ik weet ook dat dit niet voor iedereen geldt. Heel veel mensen hebben momenten dat ze het even niet trekken. Hoe mooi is het dat je er dan kunt zijn voor iemand? Voor mij is iedere dag er één. En als ik maar één iemand kan helpen, dan is mijn dag geslaagd. Iemand die komt binnenlopen en na een gesprek toch blij de deur uitgaat, dat geeft heel veel voldoening.”